Concentration-1...

Münih'ten bindiğiniz s-bahn/yer üstü  hattındaki tren en fazla 20 dakika sonra varıyor oraya, ufak, derli-toplu, sevimli ve gayet kendi halinde bir kasaba Dachau. İstasyondan çıkıp birkaç adım yürüdüğünüzde otobüs durağına ulaşıyorsunuz, tabelâda ''Dachau Concentration Camp Memorial Site'' yazıyor, Almanya'daki bütün toplu taşıma araçlarında olduğu gibi, belirtilen saate saniyesi saniyesine uyacak şekilde geliyor otobüs. Hava zaten buz gibi, kar başlamış, bir heves atlıyorsunuz sıcak ve konforlu araca, ooh, mis valla... Ha, bu arada; ne bu otobüse, ne de kampa girişe para ödemiyorsunuz, o ücretler vaktiyle birileri tarafından fazlasıyla ödenmiş zaten, bundan sonrasında çekeceğiniz acı ve ruhunuzun darmadağın olması bütünüyle bedava, kimse bilet kesmiyor yani duygularınıza... Ve kısa bir seyahatten sonra ulaşıyorsunuz kampın ana giriş kapısına...

Ne ki; buradan sonra da biraz yürümeniz icap ediyor. Etrafta iki katlı, şirin mi şirin evler var, bakımlı bahçeler içinde, pencerelerinde noel süsleri, yanıp-sönen ışıklar, saksı saksı çiçekler, çatılarda huzurla tüten bacalar... Ağaçlı yolda yürüyorsunuz bir müddet, yüzünüze ''çırp çırp'' diye tuhaf bir sesle ve usulca konan kar taneleri eğlendiriyor sizi, gülümsüyorsunuz:) Kar hızlanıyor, botlarınız su çekiyor, aldırmıyorsunuz. Hiçbirşeye aldırmıyorsunuz sanki, ta ki o demir kapı önünüze dikilene kadar, hani şu üzerinde ''Arbeit Macht Frei'' yazan demir kapı, işte onu gördüğünüzde titremeye başlıyorsunuz! Çünkü o kapının dışarıdaki hayattan sizi bıçakla keser gibi kesip alacağını, orayı geçtiğinizde artık başka bir boyuta adım atacağınızı bilmeyecek kadar enayi değilsiniz, belki de ilk orada herşeyin farkına varıyorsunuz. Ve dedim ya; zangır zangır titriyorsunuz... Ne kadar oyalansanız da nafile, neticede gıcırdayarak açılıyor kapı ve öteki tarafa adım atıyorsunuz...

''Ruh bulantınız'' artık bu noktada başlamış oluyor, oysa önünüzde uzanan geniş alan öyle sakin, öyle tenha, öyle... Bilemiyorsunuz tam olarak ne olduğunu. Görünürde kayda değer hiçbirşey yok ancak ayaklarınız dolaşmaya başlıyor, sendeliyorsunuz. Derken kar sertleşen rûzgârla daha da hızlanıyor, sanki sessizce sizi  kapalı bir yere girmeye zorluyor, nasıl olduğunu anlamadan köşedeki binanın açık kapısından içeri giriveriyorsunuz. Burası orijinal haliyle korunmuş ana bina, geniş galerilerden oluşuyor. Klasik müze anlayışı ile değil, adetâ modern sanat sergisi üslûbu ile düzenlenmiş, acının anlatılış ve izleyene aktarılış biçimine hayran kalıyorsunuz. Yukarıdaki fotoğrafta önünde durduğum bir liste, burada zaten herşey listeler halinde, yalnızca bir numaraya indirgenmiş insanlar, hastalıklar, işkenceler, deneyler, ölüler, diriler, yapılacak işler ve sonu gelmeyen kurallar, kurallar, kurallar... Ve yok etmeyi dahî kurallara+keskin bir disipline bağlamış  zihniyetin önünde şaşkın, öylece kalakalmış, bizler gibi dünyanın farklı köşelerinden kalkıp teee buraya gelmiş insanlar...

Tavandan yere kadar uzanan, dar-uzun bez afişler üzerinde belirmeye başlıyor sûretler, ve siz de nemin çürüttüğü bir duvar gibi kabuk kabuk dökülmeye, parça parça dağılmaya başlıyorsunuz. Öyle sıkıyorsunuz ki yumruklarınızı, tırnaklarınız avucunuza batıyor ama bu tuhaf bir şekilde canınızı acıtmıyor. Hani sanki acısın, kanasın falan istiyorsunuz ama olmuyor, o tırnak acısı size yetmiyor, çok eksik, çok zayıf, çok az kalıyor...

Sonrasında zaten herşey birbirine karışıyor, insanlığınız çirkin bir sökük gibi paçanızdan sarkıyor, ait oldukları ırkı kendileri seçmediği halde sırf bu yüzden evlerinden, işlerinden, hayatlarından koparılan, ailelerinden ayrılan, değerli ve üstün sayılan ''ötekilerin'' arasından lüzûmsuz yabanî otlar gibi ayıklanıp ''TOPLANAN'', sınıflandırılıp damgalanan (evet, hakiki anlamda damgalanan), üzerlerine giydirilen işaretli üniformalar içinde (Yahudi, Çingene, Eşcinsel, Yaşlı, Genç, Din Adamı, Yazar, Sanatçı, İşçi, Doktor, Öğretmen, Hasta, Sağlam vb.) şaşkın şaşkın bakan, bırakın nüfus/kimlik kayıtlarını, çoğunun artık yakıldıklarındaki külü bile kalmamış, olan-bitenin ''NEDEN''ini, ''NİÇİN''ini asla anlamamış ve daha kampa girerken çok çalışırlarsa özgür kalabileceklerine inandırılmış insan yüzleri o duvardan bu duvara fırlatıyor sizi... Belirli aralıklarla, farklı dillerde gösterilen dokümanter filmi izlemek üzere çöktüğünüz koltuk bile batıyor size, parçalara ayrılıp bütününüzü kaybediyorsunuz deyim yerindeyse... Karanlık koridorlar, demir ızgaralı kapılar, ufacık hücreler, o vakit kimsenin duymadığı ama şimdi sizin içinizde çınlayan haykırışlar, feryatlar, bir müddet sonra susup yerini ölüm sessizliğine terkeden makineli tüfek sesleri, birbiri üzerine devrilip düşen zayıf bedenlerin küskün hışırtıları... Ve ağzınızda bir an evvel tükürüp kurtulmak istediğiniz, zehir gibi bir ACI, ACI, ACI... Film bitiyor, koltuktan zar-zor kalkıp derhal dışarıya, soğuğun orta yerine atmak istiyorsunuz kendinizi, oysa dışarısı da farklı değil içeriden, hâttâ belki kar altındaki o ıssızlık çok daha korkunç, bunu bilmenize rağmen...

(Devamı kısa bir süre sonra Concentration-2'de, Uygunsuz Vaziyet'de...)

Ek ve de dip: Dün (18.12.2009) akşam saatlerinde, Bostanlı'da geçirdiğimiz ufak bir trafik kazası neticesi biraz ağrılı olduğumdan, bugün yazmayı plânladığım devam yazısını yarına ertelemek zorunda kaldım. Yazının devamı umarım yarın yayınlanacak, teşekkür ve sevgilerimle...