''Kendime benzemeyeni sevmem, hem benim sevgim mülkiyet esasına dayanır, sevdiğimi zimmetime geçiririm yani, seveceğim şey tamamıyla benim, sadece benim olmalıdır. Önce zorlayıp kendime benzetirim, sonra da hiçbir koşulda gitmesine izin vermeyecek şekilde sarar, sıkar, düğüm üstüne düğüm atar, devamlı kontrolüm altında tutar, nefes bile aldırmadan yavaş yavaş boğarım. Onun ne hissettiği, aslında ne istediği hiç önemli değildir benim için, ben ona kendi uygun bulduğum gömleği biçer, diker, giydirir, düğmelerini zorla ilikler, sonra da karşısına geçer eserime bakarım, ben seversem kendi kurallarımı dayatırım! Sevdiğim ne olursa olsun, öyle elini-kolunu sallayarak gidemez benden haaa, yapışırım, bırakmam, sımsıkı tutarım! Baktım hâlâ direniyor benim kurallarıma, uçuşup kaçışıyor sağa-sola, o zaman da alimallah her türlü kötülüğü yaparım!..'' mantığını bilirsiniz. Zannederim bu mantığın ''insan'' egosundan temellendiğini de bilirsiniz. Diğer canlı türlerinde böyle baskın ve bencil bir egoya rastlanmaz, sevgi hissi mülkiyet kavramıyla beraber dayatılmaz. Aksi durumlarda türlü duygu sömürüleri, vicdanî terör vaziyetleri ve benzer acizce numaralar yaratılmaz. Akışın karşısında öyle baraj gibi durulmaz. Hayatla birlikte akabilmek ve bunun getirisini-götürüsünü kabûllenebilmek için o ego canavarıyla epeyce boğuşmuş olmak gerekir, elbette bu ''insan'' türü için böyledir. İnsan ne yazık ki şunu unutmaya gayet müsaittir; bu yüce sistem içinde o tek başına hiçbirşeyin asıl sahibi değil, yalnızca emanetçisidir. Yani demem o ki; ''insan''ın gelişmişliği dijital başarılarla ölçülebilir birşey değildir, evvelâ bütün insanî tarafları (buna sevme vaziyeti de dahil) işlemden geçirip terbiye etmek mecburîdir...
Şimdi isterseniz bu haberi okuyun ve lûtfen bir daha sorun kendinize; evrendeki hakiki egemenlik acaba kimindir?..
2 yorum:
Çaresizliğime ağlıyorum. Hepsine yetişememek kahrediyor.
Daha 3 gün önce kız kardeşim telefonda hüngür hüngür ağlıyordu, bulunduğu yazlık sitede sahiplerinin bırakıp gittiği bir köpeği emanet edecek kimse bulamadı diye. O İstanbul'a geldiğinde o can orada ne yapacak bir başına diye. Neyse ki sonra ona çok iyi bakacak bir aile buldu ve vicdanı rahat bir şekilde gelip okuluna devam edecek miniğim.
Ya o koskoca insanlar? Vicdansızlar?! Vicdan sahibi olmayan insan bile olamaz. Bunlar nasıl insan?
Bu arada Acar ve Bücür ne kadar şanslılarmış. Fadik ne de güzel ablalık yaparmış. Acılarının azaldığı ve hatta bittiği, yerini gülümsemelerin aldığı güzel günler dilerim sevgili Handan.
Elbette gülümseyeceğiz sevgili Demet; elbette güzel ve aydınlık zamanlar için koruyacağız umudumuzu... Allah devasız dert vermesin diye daima dua edeceğiz. Hayatın dümdüz, yokuşsuz, dikensiz bir yol olmadığını, öyle olsaydı eğer bize hiçbir değer katmayacağını bileceğiz. Lûtfen üzülme; yaradılmış ne varsa hepsinin çok yüce bir sahibi var. Ve O ne yapacağını, kimi, neyi, nasıl, niçin mükâfatlandırıp cezalandıracağını kimseye sormadı şimdiye kadar... Çok sevgimle, teşekkürlerimle...
Yorum Gönder