Kağıt gemi...

Dün akşam gene yağmura yakalandım; birkaç dakika içinde tepeden tırnağa sırılsıklam olsam da bu beni rahatsız etmedi doğrusu... Çünkü, geri döndüğümde evim yerinde duruyordu, içerisi kuruydu, bana ait olan hiçbirşey suya kapılmamış, çamura bulanmamıştı. En fazla yapmam gereken üzerimdeki ıslak giysileri çıkarıp ipe asmak, sırtıma kuru birşeyler geçirmek, parmakarası terliklerimi gazete üzerinde kurumaya bırakmak ve açık kalan pencereden giren bir miktar suyu paspaslamaktı, o kadar. Buradan hareketle; bu hafta içindeki ikinci sıçana dönme vakasını fazla abartmadım, üşütüp hastalanmamak için gerekenleri yaptım ve defalarca halime şükrettim. Zira televizyon haberlerindeki görüntüler benim senelerce yaşadığım ve ''kraliçe kentim'' dediğim İstanbul'un dünkü haline dairdi, şükretmeyip de ne yapsaydım, değil mi yani?..

Sevgili Gulcy ve Halûk'un fazla uzak olmayan evlerine doğru hızlı adımlarla yürürken ve o sırada beni kemiklerime kadar ıslatan yağmur şakır şakır yağmaktayken yerde beyaz kağıttan yapılmış, ufacık bir kağıt gemi gördüm. Biraz ezilmiş vaziyette olsa da yağmur sularına kapılmış, rotası meçhûl şekilde döne döne ilerliyordu. İçimde tuhaf bir acıma hissi uyandırdı bu hali, eğilip alsam mı acaba diye bir müddet düşündüm ama bundan çabuk vazgeçtim. Çünkü kağıt gemilerin kaderi zaten buydu, onları özene-bezene katlayıp imâl eden tasarımcılar bir kenarda öylece dursunlar diye yapmıyorlardı bunu herhalde, gemi dediğin kağıttan da olsa, kaderi hep suyla kardeş değil miydi? Ayağımdaki terlikten fırlamış çamurlu ayak parmaklarımın ucuna usulca dokunarak döndü kağıt gemi, sonra yağmur sularının çizdiği gayet değişken yol haritasına göre kayıp gitti önümden, ardından bakakaldım. Elimde iftara yetiştirmek üzere taşıdığım poşete sarılı ve hâlâ sıcak çorba çanağı ile, şakır şakır yağan yağmurun altında öylece duraksamam ve döne döne giden kağıt geminin ardından hüzünle bakmam belki yeterince uygunsuz bir vaziyetti ama o sırada aklımda İstanbul vardı, Bahçeşehir Hayvan Barınağı'nda çaresizce boğulup ölen sahipsiz, kimsesiz hayvanlar, sevdiklerini sele vermiş, evini, eşyasını, herşeyini kaybetmiş insanlar vardı. Gözlerimden çeneme doğru yuvarlanan damlaların hangisi yağmur, hangisi gözyaşıydı dersiniz, bunu benden başka kimse ayırt edemedi, kimse anlamadı. Kağıt gemi gitti, ben kaldım, yağmur durmadı...

Ek ve de dip: Bu hislerimde yalnız olmadığımı zaten biliyordum, bu sebeple sevgili Belgin Güven'in sayfasındaki yazıyı okuduğumda da şaşırmadım. Dileyen tıklayıp okusun diye linkini buraya aldım, yüreğine sağlık güzel arkadaşım...