Ahora/Şimdi...

Şimdi; insan yavaş yavaş bedenindeki değişimleri farketmeli... Artık ''eskisi gibi olma''nın bu hayattaki görevini tamamlayıp gittiğini, bir daha da çıkıp gelmeyeceğini kabûl etmeli. Aklı varsa kişinin, zaten o ''eskisi gibi olma''yı da pek istememeli, ''yeni'' hallerini benimsemeli, sevmeli. Çünkü şimdi artık ''çöpü kapının önüne çıkarma'' vakti. Torbanın ağzını sıkıca bağlamalı, hayatın çöplerini fazla bekletmemeli...

Oturup pencerenin pervazına, hızla değişmekte olan mevsimi izlemeli...Yazın yazlık evini boşaltıp, telaşla valizlerini toplayışına tanıklık etmeli. Güzün eli kapının tokmağında, sabırsız bekleyişini görmeli (ki; biri çıkınca öteki gelip yerleşecektir mevsimlerin evine) ama her durumda herkes sırasını beklemeyi bilmeli...

Sabrın kanatlarına başını yaslamalı kişi, imtihanın bu kademesinin sonuna hayli yaklaşmışken sıkılıverip son soruları öylesine, kafadan atarak işaretlememeli, yapmamalı bunu ki; üç yanlış bir doğruyu götürmemeli. Huzurun kokusunu ne taraftan alıyorsa insan, pılısını pırtısını toplayıp o yöne göç etmeli, üşenmemeli, erinmemeli, gözünde büyütmemeli. Onurlu ve başı dik bir ''çekip gitmeyi'' inatçı ve öfkeli bir ''çakılıp kalmaya'' daima tercih etmeli. Üstelik keyifle yapabilmeli bunu, cebindeki yeni anahtarları şıngırdatarak, dudağında ıslıkla, gülümseyerek çekmeli ''eskinin kapısı''nı, giderken son bir kez daha ardına dönmemeli, geriye hiç bakmadan üzerindeki tozları şöyle bir silkeleyip ''bu da geçti Yâ Hû'' demeli. Kalanları ''kalma''nın karanlığında bırakıp kendi ışığına doğru yürümeli. Dilinde bin yıllık türkülerle, yüreğinde yepyeni bir heyecanla kervanını yola sürmeli insan dediğin, vakti zamanı gelende çıkıp gitmeyi bilmeli...
......................................................................................................
(''Tırmık İzi'' yazılarından biriydi, 2006'nın ve kanserin sonlarında yazılmıştı, bu mânâda hayli eski sayılabilir ama anlamı yeni:) İşte şimdi gene okunma vakti geldi...)