Baştan söyleyeyim; bir "Bulut Atlası", "Avatar" ya da "Pi'nin Yaşamı" değil, o performansları beklemeyin. Luc Besson sevenleri sinema salonlarına çekecektir, hikaye durağan ve tıkanan cinsten değil, her zamanki fantastik sinema dili yerli yerinde Besson'un ama aksayan taraflar çok. Ünlü yönetmen Paris'e torpilini geçmiş gene, en heyecanlı aksiyon sahneleri Paris fonunda akıyor perdede. Filmin ana karakteri Lucy'nin hangi akla hizmeten, neden Taipei'de (Taiwan) bulunduğunu anlayabilmek müşkül? Scarlett Johansson'un oyunculuğunu fazla sevmem, gene de idare etmiş filmi. Çünkü bu gibi bir rol biraz soğukluk ve ifadesizliği zaten gerektiriyor, bu da Scarlett'de olağan şekilde bulunuyor bence. Detayları severim, Taiwan'da niçin bulunduğunu anlayamadığımız Lucy'nin biraz bakımsız, derbeder halini sezdirmek için ojesi kısmen dökük tırnaklar ve özensiz makyaj iyiydi. Morgan Freeman şaşırtmıyordu, her zamanki hali ve rolündeydi, biraz daha yaşlanmış olarak tabii...
İnsan beyninin kaçta kaçının kullanılabilmekte olduğu hep merak celbeden bir konu olmuştur. Ben fazla merak etmedim bu konuyu, eğer komple kullanılması icap etseydi zaten öyle olurdu ya da belki zaten komple kullanılıyordur çünkü bu konudaki varsayımların bilimsel dayanağının bulunmadığını filmin yönetmenliği yanında senaristi de olan Besson kendisi ifade ediyor. Bir varsayım üzerinden yürüyoruz yani ama bu hep ilgi çekmiş ve çekecek olan bir varsayım. Zekâya göndermeler elbette var ve bu şaşırtıcı değil, konumuz beyin ve kapasitesi çünkü. Filme zaman zaman eklenen belgesel anlatımları ben sevdim, sevmemiş olanlar da olabilir, bilemem...
Tabii bu nevi bir filmi sosyolog, klinik psikolog, hipnoz, NLP ve kuantum touch uzmanı, profesyonel yaşam koçu ve daha pek çok farklı konunun eğitmeni sevgili Sevgi Alis Yıldırım'la beraber izlemek (ki; kendisi bir de benimle izlemek istediği için ikinci defa aynı filme geldi sağolsun) apayrı bir mevzu, beyin fırtınalarını daha leziz kılan bir şey:) Kendisi henüz film başlamadan evvelki reklamları dahi farklı bir bakış ve uzmanlık açısıyla değerlendirdi, perdeden akıp geçen hoş ama tamamen bomboş yiyecek ve içecek reklamlarında subliminal (bilinçaltı) kodlama/yönlendirmeler bulunduğunu belirtti ve "penis" gizli algısını kullanan bu reklamlardaki ürünlerin hiçbir besleyiciliği ya da faydası bulunmadığı, hatta tam tersi çoğunun zararlı olduğunun bilinmesine rağmen çok satılacağını ifade etti. Bütünüyle haklıydı. Uzun süreli tüketimleri sonucunda obezite başta olmak üzere bir sürü rahatsızlığa sebep olabilecek bu "boş kalorili" türlü zımbırtının film öncesi dakikalarca reklamının yapılması elbette boşuna değildi...
Hafıza ne kadar geriye gidebilir? Normal zekalı bir insan en fazla nereye kadar derinleşebilir kişisel tarihinde? Bu da ayrı bir konu. Ben 1967 senesinin Temmuz ayında dünyaya gelen kardeşimi hastanede, annemin kucağında ilk defa gördüğüm anı hatırlıyorum mesela, yalnızca onu değil, o sırada Aydın'da oturmakta olduğumuz evin detaylarını, annem hastaneye doğuma gitmiş olduğu için babamın bana sahanda yumurta yaptığını falan da hatırlıyorum. Sevgi henüz iki yaşında olan bir çocuğun bu detayları hatırlamasının olağan olmadığını belirtiyor ama konumuz bu değil:) Filmde Lucy'ye çok önceki yaşanmışları hatırlatan, daha doğrusu hafızasını tetikleyen şey aslında bir sentetik uyuşturucu. Bunu fazla açarsam filmi henüz izlememiş olanlar için tadını kaçırabilirim, sadece bedenindeki tesiri giderek çoğalan bu maddenin Lucy'nin beynini kullanma kapasitesini artırması ve filmin temposunun da buna koşut olarak artmasının izleme keyfini çoğalttığını söyleyebilirim. O kadarında sakınca yok yani...
Filmin tökezlediği çok yer var. Ama bunun bir fantastik bilim-kurgu olduğunu hatırladığınızda o kadar batmıyor çünkü bu tarz filmlerde uçuş serbesttir, malum. Güzel cümleler avlanıyor dikkatle izlendiğinde, bunlardan biri şuydu ve Morgan Freeman'ın canlandırdığı bilim adamı tarafından söyleniyordu: "İnsan varolmakla ilgili değil, sahip olmakla ilgili..." Sahip olma hastalığı içinde debelenen insanlığın dramına iyi vurgu bu, evet. Lucy'nin beyin kapasitesi arttıkça filmin temposu da artıyor demiştim, görsel zenginliği de buna eklemeliyim. Bu nedenle filmin ikinci yarısı daha lezzetli ve heyecan verici. Ayrıca; hem Sevgi, hem de ben Besson'un bu filmde herhangi bir din üzerinden yaratıcı vurgusu yapmayışını sevdik. Daha ziyade "universe/evren" olgusunun bütünsel olarak altı çiziliyordu filmde. Dünya üzerindeki yaşam formları çok farklı olsa da, kaynağın tek, aynı ve bir olduğu sıkça işaret ediliyordu ki; biz yanyana oturan iki "Birlik Bilinci" eğitimcisi olarak bu tarzı takdir ettik elbette. Zaman üzerine güzel düşünmeler de var filmde. Beni heyecanlandıran bir başka detay; yönetmenin büyük sanatçı Michelangelo'nun Vatikan'da bulunan çok ünlü başyapıtı "Sistin Şapeli"ndeki insanın parmağı ile Tanrı'nın parmağının birbirine dokunuşuna gönderme yaptığı sahne oldu. Bu noktada, halen evimin salonunda, baş köşede asılı duran dev Sistin Şapeli replikasını bana ulaştıran, hayatıma bu çok değerli güzelliği ekleyen "canımın Can'ı"nı sevgiyle hatırlayıp kulaklarını çınlattım❤️Bu eser ve bilhassa bu detay onunla aramızda bir şifre gibidir. Dolayısıyla, filmdeki bu gönderme beni ayrıca cezbetti...
Netice olarak; meraklısına hitap edebilecek bir film Lucy ama beklentileri fazla yüksek tutmamak kaydıyla zira dediğim gibi, saçmalanmış olan bazı kısımları da var. Heyecan dozu yüksek, şiddet durumu da öyle. Besson sonu bana göre iyi bağlamış, Paris'in içinden kıra-döke bir felaket rüzgarı gibi geçilen aksiyon sahnelerinde Lucy'nin yanında bulunan Fransız polisin bir kez öpüştüğü ve hafiften duygusal bağ kurduğu bu çok tuhaf kadının nereye kaybolduğunu merak ettiği sahnede cevap cep telefonu ekranında mesaj olarak beliriyor: "I am in everywhere/Ben her yerdeyim..."
Ruh sonsuz, madde hakikaten çok zavallı ve çok sınırlı kalıyor onun yanında. Ölüm ise dönüşümün ana koşulu zaten, oradan geçmeden tekâmüle varılamıyor. Buna göre düşünün hayatı ve bu çok gelip geçici dünya illüzyonuna fazla yapışmayın derim. Lucy'yi izleyecek olanlara iyi seyirler dilerim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder