Son yazı...

''Uygunsuz Vaziyet... de; kime göre, neye göre?'' diye sorarak başlayalı nasıl da bu kadar yıl olmuş? Sayfanın ilk halinde kocaman, yakışıklı bir kurbağa karşılıyordu ziyaretçileri, zaman içinde birkaç defa kılık değiştirdi tabii. Kapanışı da gene ''kurbağa prens'' temasıyla yapmak münasip olur diye düşündüm...

Uygunsuz Vaziyet'i altı yıldır takip eden herkese teşekkür ederim. Bu blog Blogger alanı üzerinde yer almaya devam edecek, dileyen herkes eski yazılara ulaşabilecek. Evimi ve hayatımı yepyeni bir mekâna taşımama az zaman kala, başlangıcı yazılarımla yapayım dedim ve artık tamamen kendime ait bir alana taşındım. Yeni sitemin donatılması biraz zaman alacak ama artık buraya yeni yazı girmeyeceğim. Dileyen bundan böyle yazılarımı oradan okuyacak. Burayı komple arşiviyle yeni adrese taşımak da bir seçenekti fakat ben eski eskide kalsın, yeni bütünüyle yeni olsun istedim, işte Handanistan böylece kuruldu. 

Başlayan her şey zamanın bir yerinde muhakkak biter. Değişmeyen, dönüşmeyen hiçbir şey yoktur. Ve ne iyi ki öyledir. Uygunsuz Vaziyet de burada bitiyor. 10 yıldır devam etmekte olduğum blog yazarlığı sürecimde hayatıma eşlik eden her iki bloguma da bana kattıkları için teşekkür etmeliyim. İkisini de çok sevdim, ikisi de çok değerli benim için. Onları hiç unutmayacağım. Arada dönüp çoook eski yazılarımı bile okuyorum zaten:) Onun da ayrı bir lezzeti var...

Eh, fazla söze lüzûm olmasa gerektir. 697. yazıyla artık kapıyı çekip çıkalım. 
Hoşçakalın...

İnzivanın ardından...

Yoga eğitmenliği eğitimini kendilerinden aldığım iki hocam, Zeynep Aksoy ve eşi David Cornwell Türk yoga caimasının en tanınmış isimleri diyebiliriz zira bu iki çok değerli eğitmen ülkemizin en ünlü iki yoga stüdyosunun da kurucuları aynı zamanda; CihangirYoga ve Yoga Şala. Şimdiye dek yetiştirdikleri yoga hocaları arasında Faruk Kurtuluş, Çağ Rical Gürle, Zeynep Çelen gibi hayli popüler isimler var. Artık İstanbul'da yaşamayan ve iki çocuklarıyla birlikte Bodrum'da hayatlarını sürdüren Zeynep ve David, yıllar dolusu yoga tecrübelerini öğrencileriyle paylaştıkları yoga eğitmenliği eğitimlerine ara vermeden devam ediyor, Ankara, İzmir ve İstanbul arasında dolaşıp duruyorlar...

Fotoğrafta kardeşim ve eşinin hocası, benim hocamın da öğrencisi olan Faruk Kurtuluş, Gülsün'e yer hareketlerinden ''hasta balasana''yı çalıştırırken görülüyor. Biz yoga eğitmenleri, ''yoga asanaları'' yani pozlarının Sanskrit lisanındaki orijinal isimlerini de ezberliyor ve ne anlama geldiğini öğreniyoruz. Dersler sırasında da bu isimler kullanılıyor...

Yukarıda görülen ''kolay oturuş'' anlamına gelen ''sukhasana''. Yoga yapan herkes zannedildiği gibi hep lotus pozisyonunda oturmuyor çünkü hayli açık ve uzun bacak bağları+açık bir kalça gerektiren bu hareket için yogada epey ustalaşmış olmak gerekiyor. Sukhasana ilk bakışta size kolay görünüyor olabilir ancak bu şekilde en az  30 dakika hiç kıpırdamadan ve sırtınızı bir yere yaslamadan meditasyonda oturduğunuzu düşünürseniz zannederim durum değişecektir. Biz inzivada bunu her sabah yaptık. Başta size son derece konforlu gelen oturuşunuz, dakikalar ilerledikçe bedeninizin verdiği rahatsızlık sinyalleri ve kıpırdanma isteği içinde giderek zorlaşıyor. Ama bu zorlanma da eğitimin bir parçası, deneyimlemek gerekiyor...

Her sabah 05.15'de uyandım, öğlene kadar ''mauna'' denenen ''sessizlik'' içinde olmamız gerektiğinden oda arkadaşlarımla hiç konuşmadan çabucak işlerimi halledip kaldığımız kerpiç kulübeden ilk ben çıktım. Yayıncılığın getirdiği bir avantaj tabii, o saatte uyanmakta ben hiç zorluk çekmezken çoğu öğrenci uyansa da ayılıp kendine gelmekte hayli zorlanıyordu. Pastoral Vadi'de geceleri hayatınızda görebileceğiniz en derin karanlık hali oluyor, ışık kaynağı yok, sadece gökyüzü ve belki uzak yıldızlar, o kadar. Odadaki ışığı kapadığınızda simsiyah bir karanlığın içinde kalıyorsunuz ve bu kesintisiz derin uyku için harika bir şey. Henüz gün doğmadan kulübeden çıktığımda da aynı kadife karanlığın içine dalıyordum, ama ortak mutfağa kadar olan yolu ağaçların içinden ışıksız yürümek güvenli olmadığından herkes gibi ben de el feneri kullandım tabii. Lâkin; bazen feneri söndürüp o derin karanlık içinde bir müddet yürümeyi de denedim, ağaçların arasında parlayan gözler, benim ayak seslerimi duyunca otların üzerinden kayarak ya da koşarak uzaklaşan varlıkların hışırtıları, ağaç tepelerinden beni gözlediklerini farkettiğim gece kanatlıları ve başka hayvanlar... O sessiz karanlık içinde zerre yalnızlık hissi yoktu, hep birlikte muazzam bir kalabalıktık aslında ve bu beni çok mutlu eden bir histi. Gerçekten harikaydı.

Bu "urdvha dhanurasana"dır ve yapabildiğiniz takdirde size kendinizi harika hissettiren bir arkaya eğilme pozudur. Hemen denemeye kalkmamanızı tavsiye ederim, derhal belinizi sakatlarsınız. Arka bacak bağlarınız yeterince açık, kollarınız güçlü ve omurganız gerekli esneklik içinde olmadığında bu poza zaten giremezsiniz. Biz inzivada bu pozu üçlü gruplar halinde çalıştık. Bir kişi poponun alt kısmına, diğeri ise omuzun hemen altından sırta geçirilmiş yoga kemerlerini çekerek üçüncü kişiyi kaldırdı, kişi ters köprüye kalktıktan sonra iki farklı yöne çekilerek iyice esnetildi. Herkes her gün dönüşümlü olarak bu hareketi yaptı ve poza bir kez doğru şekilde yerleşen bir daha çıkmak istemedi, o denli iyi hissettiren ve zevkli bir asana yani. Zaman içinde kemersiz ve yardımsız olarak yapabilmek de mümkün tabii, bunun için epeyce çalışmış, hayli pratik yapmış olmak gerekiyor. Aslında bu bütün yoga pozları için böyle. Her konuda olduğu gibi, yogada da emeksiz yemek olmuyor...

Bana en çok sorulan sorular konuşmadan, sessizlik içinde nasıl durulabildiği ve inziva boyunca uygulanan vegan diyetle doyulup doyulmadığı. Biz sessizlik konusunda kısmen kolay olanı uyguladık aslında, Hindistan'daki yoga ve meditasyon eğitimlerinde günlerce süren sessizlikler ve okuma-yazmanın da olmadığı ''tam iletişimsizlik'' uygulamaları var. Gözgöze iletişim alanından çıkarak bulunduğunuz yerlerde yalnızca siz varmışsınız, başka hiç kimse yokmuş gibi davranmak mümkün, tabii kolay değil ama mümkün. En az dört kişinin bir arada kaldığı kerpiç ya da ahşap kulübelerde, yâhût çoğunluğun yaptığı gibi çadırlarda kalan insanların tam bir sessizlik içinde, birbirleri ile göz teması dahi kurmadan uyanıp tuvalete gitmeleri, giyinip mutfağa gelmeleri, çaylarını alıp oldukça serin sabaha karşılarda bir ağacın dibine ya da tahta masalardan birine oturup meditasyon saatini beklemeleri gerekiyordu. Normalde birbirleri ile habire konuşan, gülüşen 35 insanın çıt çıkarmadan sırtlarında battaniyeleri ve el fenerleri ile meditasyon salonuna gidişleri fantastik kurgu-bilim bir filmi andırıyordu, lâkin bu sessizlik herkesin kendisi ile başbaşa kalması ve içsel bir alan açabilmesi için lüzûmluydu. Konuşmadığınızda ölmüyorsunuz yani, biraz sessizlik iyi geliyor ruha...

                 

Gelelim yemeklere; bizim diyetimizde şeker ve buğday ürünleri, dolayısı ile ekmek, börek-çörek, unlu mamuller, makarna, reçel vs. olmadığından ve tam vegan bir beslenme biçimine geçtiğimizden (yani yalnızca her nevi hayvan etinin değil, yumurtanın ve süt, peynir, yoğurt gibi bütün süt ürünlerinin de tüketilmediği beslenme) seçenekler hayli kısıtlanmış oluyordu. Ekmek ve şeker alışkanlığı olanlar epey sallandı haliyle, ekmeksiz nasıl doyulabileceği öğrenildi zamanla. Salata sabah hariç her zaman vardı, çorba da genellikle öyle. Pilavlar esmer bulgur ya da tam pirinçle yapılıyordu. Hiçbir et türü kullanılmayan yemekler zeytinyağlı olduğundan çoğunlukla soğuk yenebiliyordu. Öğle arasından sonraki yoga çalışmalarından evvel bazen ekşi elma ve karpuz yanında çok az miktarda tahin-pekmez de veriliyordu. Bunun dışında bal da dahil şekerli hiçbir şey tüketilmedi inziva boyunca. Normal siyah çay günün hemen her saatinde vardı, bunun yanında vadiden toplanmış karabaş otu, dağ çayı, adaçayı gibi şifalı bitkiler kavanozlarda hep mevcuttu, ben daha ziyade onlardan içmeyi tercih ettim. Taze fasulye, patlıcan, kabak, taze börülce, kuru fasulye, kuru börülce, yeşil mercimek, nohut gibi sebze ve bakliyat dönüşümlü şekilde pişirildi. Bütün yemekler açık mutfakta, büyük tencereler içinde odun ateşinde pişti. Salatalık, domates, roka, maydonoz, dereotu, taze nane, mor lahana, havuç, marul çiğ olarak bol miktarda tüketilen sebzelerdi. Yemeklere sarmısak konmadı, soğan da çiğ olarak hiç tüketilmedi zira bu iki gıda Hint ayurveda ilminde muteber görülmez, "tamasik gıda" sayıldığından bilhassa yoga yapan kişiler bunları hemen hiç yemezler. Onlar yerine lezzet verici ve şifa özelliği olan türlü baharat kullanılır. Bakliyat türleri genelde gaz yaptığından bu nevi yemeklerle birlikte en fazla tüketilen baharat, gaz giderici ve hazmettirici özelliği ile bilinen kimyon oldu...

Ben aç kalmadım, yani büyük bir açlık ve eksiklik hissi olmadı. Olağan günlük beslenmemden farkı süt ürünleri, yumurta ve buğday ürünlerinin olmamasıydı. Haftada bir defa bol sebzeyle hazırladığım kepekli makarna yerim, bunu aradım meselâ. Peynir ve yoğurdu da özledim. Yumurtaya çok düşkün sayılmam ama içinde yumurta olan bir sürü gıda var, bu diyette onlar da yoktu haliyle. Birkaç defa yemeğin kâfi gelmediği oldu, belki de insanlar saatlerce bedenleriyle çalıştıktan sonra doyma hissine ulaşabilmek için olağandan fazla yedi, bu nedenle yemekler herkes alamadan tükendi,  bilemiyorum. Bu durumlarda bazı ufak takviyeler ve ikame yiyeceklerle konu halledildi. Gene de, zannediyorum en fazla bu yemek konusu zorladı insanları... Beslenme nefsani terbiyenin en önemli ayaklarından biri, herkes için nefsi dürtücü ve arzu nesnesi olan nelerden vazgeçebildiğiniz bu terbiye içinde gayet önemli. Vegan beslendiğinizde de derhal hastalanmıyor ya da ölmüyorsunuz elbette, sadece olağan hayatınızda çok etli-sütlü-şekerli-unlu besleniyorsanız biraz güçten düşersiniz, ruhsal açlık da yaşarsınız tabii, o kaçınılmazdır. Ama ''doymuyorum, aç kalıyorum'' gibi bir şey bana göre sözkonusu değildir, zira midenizin kapasitesi hep aynı aslında, bu beslenme biçiminize göre daralıp genişleyen bir kavram değil. Etle ya da  otla, neyle doldurursanız doldurun hacmi bellidir.

Bu hanımefendi Indra Devi, yoga camiasında çok ünlüdür zira dünyada yoga yapan ilk beyaz tenli kadındır ve Hindistan'daki yoga okuluna kabûl edilen ilk batılı kadın öğrencidir. O bir Rustu ve 15 yaşından beri tamamını yoga yaparak-öğreterek geçirdiği hayatı 102 yaşında sona erdi. O üstad Krishnamacharya'nın kapısını çalıp öğrencisi olmak istediğini söyleyene kadar dünyada yoga yapan hiçbir kadın yoktu. O zamanlar yoga sadece üstün bir kast sınıfına dahil olan Brahminlerin yapabildiği ve yalnızca erkeklere özgü bir uygulamaydı. Baştan üstad tarafından da reddedilen ama sonra rica-minnet engelleri aşıp dünyanın en büyük yoga hocası olarak kabûl edilen adam tarafından eğitilen Indra Devi, bugün bütün dünyada kadınların yoga yapabiliyor ve öğretebiliyor olmasını sağlayan devrimi gerçekleştirmiştir. Bu mânâda kendisine teşekkür borçlu olan dünya üzerindeki yüzlerce kadın yoga eğitmeninden biri de benim. Bana en komik ve tuhaf gelen şey ise, 1930'lu yıllarda kadınlara yasak olan yoganın şimdi artık dünyanın hemen her tarafında ezici çoğunlukla kadınlar tarafından yapılıyor olmasıdır :) Şimdiki zamanda yoga yapan veya öğreten erkeklere duyduğumuz o derin saygı, onlara yaptığımız o nadide inci tanesi muamelesi işte en çok bundandır.❤️

Askerliğimi yaptım, tezkereyi aldım geldim:)

İnziva ile ilgili çok soru alıyorum, öncelikle nerede olduğuna dair merakı gidereyim. Fethiye Pastoral Vadi'de idik. Klasik turistik tesis anlayışı içinde düşünenlere ve beklentileri buna göre olanlara hiç hitap etmez, baştan belirtmekte fayda var. Küçücük bir video çekip yukarıya ekledim, en azından bir fikir olur diyerek... Vadinin ortasından akan derede yüzmek mümkün, ayrıca ortak mutfakta ya da çiftliğin başka bir bölümünde gönüllü olarak çalışabilir, bulaşık yıkayıp ateş yakabilir, yemek pişirilmesine katkıda bulunabilir, meyve-sebze toplayabilir, çiftlik hayvanlarının bakımına yardım edebilirsiniz. Cep telefonu ve interneti unutun derim, vadide hemen hemen hiç çekmiyor...

İnziva başlamadan önce katılımcılara dağıtılan program buydu. Aynen de uygulandı. Herkes her sabah saat 05.15'de uyandı, sessizlik kuralına uyularak hazırlanıldı, bizden evvel uyanıp mutfaktaki çayın ateşini yakan (bu mutfakta tüpgaz kullanılmıyor, evet) gönüllü arkadaşımız sayesinde biz odalardan çıkıp mutfakta toplanıncaya kadar içilecek deme kavuşan çay içildi ve aynı derin sessizlik ve iletişimsizlik içinde hocamız David Cornwell'in yaptıracağı iki saatlik meditasyon çalışması için çalışma alanına gidildi. Saat 08.00'de tamamlanan çalışmanın ardından çiftliğin kendi üretimi olan domates, salatalık, roka, maydonoz, dereotu, taze nane ve siyah zeytinden oluşan kahvaltıya oturuldu. Her sabah saat 09.00'da hocamız Zeynep Aksoy'un yönettiği bir saatlik Pranayama/Nefes ve ardından iki saatlik Yoga/Asana uygulamaları yapıldı. Televizyon, gazete, cep telefonu ve internet olmadığından dışarıdaki hayatla bağlar tamamen kesildi. Bir hafta boyunca yurtta ve dünyada neler olup-bittiğini bilmeden, sadece kendimize ve çalışmalarımıza odaklanarak pekâla yaşayabildik, huzurumuzu bozacak hiçbir şeye böylece imkân tanınmadı. Daha evvelden vejetaryenlik deneyimi olmayanlar direkt vegan beslenmeye geçince biraz sarsıldılar tabii ama bir-iki günde alışıldı, olağan hayatlardakinden miktarca çok daha az ve türü kısıtlı gıda ile bir haftada ölünmediği, hâttâ tersine arınılıp temizlenildiği görüldü. Gene de en çok ekmek ve şeker özlendi sanıyorum, tatlı gıdaların ve ekmeğin özlemini çeken çok oldu...

Uzatmayayım, yukarıda görülen inziva programına uyuldu, zihinler ve bedenler tamamı ile meditasyon ve yoga pratiklerine ayarlandı ve bir hafta boyunca gerek zihinsel, gerek bedensel çok sıkı çalışmalar yapıldı. Hayli zor bir süreçti, evet ama bu zaten baştan biliniyordu ve Pastoral'e gelindiğinde kimse bu bir haftanın tatil tadında lay lay lom geçmeyeceğinin farkındaydı, zorlanmak bekleniyordu...

                              

2014 Ocak ayından bu yana yoğun şekilde içinde olduğum yoganın ve aldığım tüm eğitimlerin yegâne meyvesi bu değil elbette, sadece buna sahip olmak adına deli gibi çalışmak tarzı ''sonuç odaklı'' bir gayret içinde de olmadım ama, bu sertifikanın her santimetrekaresini madden ve maneten hakettiğimi gönül rahatlığı ile söyleyebiliyorum şimdi. Hakikaten zorlu bir süreçti, bana çok şey kattı, beni çok donattı, bazen pes etmenin eşiğine de geldim ama etmedim, çünkü bütün bunlar benim dönüşümüme hizmet edecek hayırlı şeylerdi, vazgeçmedim. Şimdi tadını çıkarıyorum emeklerimin, bütün değerli öğretmenlerime, dünyadan gelmiş geçmiş bütün yoga üstadlarına ve tabii kendime çok teşekkür ederim, yogaya teşekkür ederim, minnettarım...

''Yoga yolunda yürümeyi niçin bu kadar seviyoruz, ne var bu yogada Allah aşkına?'' sorusuna güzel bir cevap niteliğinde olduğundan çok değerli yoga eğitmenlerinden Defne Suman'ın şu yazısını da buraya eklemeyi yerinde görüyorum. 

Bana sorulan soruların tamamına bir kerede cevap vermek zor, ayrıca zihnimi son derece yumuşattığım bu bir haftalık inziva sürecinden henüz çıkmışken bu hassas ritmi hemen bozup dağıtmak da istemiyorum doğrusu. Şimdilik bu kadar olsun, sonra devam ederim. Tebrik ve hayırlı olsun dileklerini ulaştıran tüm dostlarıma da bu vesile ile gönülden teşekkür ederek ''namaste'' derim. Kısacası; askerliğimi yaptım, tezkereyi aldım, geldim efendim:)

İnzivaya giriyorum, gelicem:)

Yüzü belirsiz...

Yüzünün belirsiz olması belki daha iyi aslında, ''budur'' diye bir güdümleme yok, sabitleme yok. Herkes kendi zihninde nasıl bir yüz şekillendiriyorsa onu yerleştirebilir bu boşluğa, kendi hayâlindeki sûreti oturtabilir, böylesi daha evrensel geliyor bana. 1844 yılında inşa edildiği tahmin edilen Ayvalık Taksiyarhis Kilisesi içinde çektiğim fotoğraflardan biri. Bu kilise yeni restore edildi ve müze olarak yeniden ziyarete açıldı. Ayvalık ve çevresinde çok sayıda kilise ve manastır mevcut çünkü burası eskiden beri bir Rum yerleşkesi aslında. Bu sebepten çok fazla  antika Rum evi var Ayvalık ve Cunda'da, bunların çoğu artık harap ve oturulamaz durumda olsa da, restore edilerek yeniden yaşamaya/yaşanmaya başlayanların sayısı hiç az değil. İyi korunmuş olanlar var, bakımsız bırakılmış olanlar var, sadece dört duvar-bir kapı kalmış olanlar var, var da var yani. Güzel olan, Ayvalık'ın bu taş evlerden oluşan eski sokaklarında kati surette çirkin ve modern yapılaşmaya izin verilmeyecek olması, en çok buna seviniyorum. Taksiyarhis Kilisesi ise kapı komşum sayılır bundan böyle, ihtimâldir ki çat-kapı oradayım ve bu yüzü belirsizliğin açtığı hâyâl kapısından içeri mütemadiyen dalmadayım. Böylesi daha iyi evet, herkes kendi zihnindeki sûreti yerleştirsin oraya ve öyle baksın, öyle hissetsin...

Bizim evde hep çok okunmuş bir yazarın, Aziz Nesin'in oğlu, matematik profesörü Ali Nesin'in hayatı üzerine bir belgesel izledim İz TV'de, eğitim ve çalışma hayatının büyük bir bölümünü yurtdışında geçirmiş bir bilim adamı olarak ülkesine döndüğünde hissettiklerini anlatıyordu ve Türkiye'deki eğitim sistemi ile yurtdışında bulunduğu İsviçre, Fransa gibi ülkelerdeki eğitim sistemi arasındaki farkları nasıl algıladığından... Çok hoş ve sahici değerlendirmeleri vardı Ali Nesin'in, bizdeki o korku pratiği üzerine yerleştirilmiş sahte saygı olgusuna bilhassa dikkat çekiyordu. Asıl kişilikleri, yetenekleri, varoluş biçimlerini silip belirsizleştiren ve herkesi tektipleştirmeye odaklı o bildik eğitim-terbiye kalıpları, ne kadar tanıdık özellikle belli bir kuşak için. Ve diyordu ki Prof. Ali Nesin; ''küçüklüğünden beri etrafı müzikle, heykelle, resimle, kitaplarla, sanat ve bilimle dolu olan insanlar, varlıklarına, düşüncelerine, ürettikleri fikirlere saygı duyulmuş, çocukluktan başlayarak adam yerine konmuş insanlar elbette farklı oluyor, yeteneklerini ifade ediş tarzlarına, bütün algılarına, sevgililiklerinden ana-babalıklarına, evliliklerinden komşuluklarına kadar bütün ilişki biçimlerine yansıyor o donanım. Bunlar eksik olduğunda geri kalıyorsun zaten, herşeyinde geri kalıyorsun, ilişkilerinde de..." Farklı yetiştirilmiş bir insanın bakış açısından hayatı izlemekti bana göre bu belgesel, sürüden biri yapılmamış, öyle olmamış bir insanın nasıl yaşadığını, nasıl düşündüğünü gösteren bir ayna belki. ''Sanat, matematik ve felsefe, hiçbir işe yaramaz bunlar aslında'' diyordu Ali Nesin, ''bir marangoz masa yapar, sandalye yapar, bunlar bir işe yarar, ama saydıklarım öyle değil. Felsefe meselâ, nereden geldim, nereye gidiyorum, niye varım falan, bunlar kimsenin işine yarayacak şeyler değildir. Ama işte bu üç şey, somut hiçbir şey olmadıklarındandır belki, herşeydir aslında. Her işe yararlar, herşeyi açıklamaya yeterler. Her boşluğu doldurabilirler. Bu yüzden çok gereklidirler, onlarsız hayat olmaz...''

''Ve ilâhiyat'' diye ekliyordu, ''adam gibi bir ilâhiyat, dinler tarihi, felsefesi, çok önemli bu, belki bir ilâhiyat eğitimi köyü de olmalı bu korsan eğitimler arasında, resmi müfredatı olmayan, hiçbir bakanlığa ve yüksek kuruma bağlı olmaksızın özgür eğitim veren bir oluşum...'' Kendisini bir Don Kişot olarak niteleyen bu sıradışı bilim adamının zihnimde halen dönen sözü de şu oldu: ''Düşünmek tek başına yapılan bir iştir, kalabalıklarla işi yoktur düşünmenin...'' Çok sevdim. Evet, çok sevdim...

Sakız kokulu tatlıhane...

Ayvalık çarşısında, ne iyi ki trafiğe kapalı Tâlâtpaşa Caddesi üzerinde yer alan meşhur ''Güler Tatlıhanesi''nin önünde oturmuş karton ambalajları kutu şeklinde katlıyordu. Yaklaşıp selâm verdim ve fotoğraf çekmek için izin istedim. ''Tabii çekebilirsin'' diyerek gülümsedi, ''yalnız 1 liranı alırım bak, ona göre...'' ''Eh, fazla pahalı sayılmazmış'' diyerek lâtifesini karşıladım ve fotoğrafını çektim. Ayvalık dendi mi akla gelen ilk dükkânlardan olan Güler'de işlere yardım eden bir emekli yâhût akraba falan olabileceğini düşünerek sordum: ''Burada mı çalışıyorsunuz?'' ''Evet'' dedi, ''1946 senesinden beri. Buranın sahibi benim, ben kurdum yani Güler Tatlıhanesi'ni...'' Şık cevaptı, bunu beklemiyordum doğrusu. Ayvalık'a yolu düşen yerli-yabancı hemen herkesin bilhassa zeytinyağlı-sakızlı kurabiyesinden tatmak üzere uğradığı, lor baklavası ve dondurmalı lor tatlısıyla da meşhur eski bir dükkândı Güler ve her zaman kalabalık olurdu. Buradaki her şey özel malzemelerle elde ve sınırlı miktarda üretiliyordu, yıllar içinde giderek artan şöhretine rağmen fabrikasyon tuzağına düşmeyen nadir dükkânlardandı. ''İmâlathane başka yerde'' dedi, ''oradan buraya geliyor tatlılar ve çabucak tükeniyor zaten...'' Ayvalık halkının ''Tatlıcı Tâlât'' olarak bildiği Sn. Tâlât Taşçıoğlu ile işte bu şekilde tanıştım. Ünü ülkenin sınırlarını çoktan aşmış olan damla sakızlı kurabiyenin mucidi bu yaşlı adamdı. Öyle ki; Ayvalık'ın komşu kapısı olan Midilli'den kalkıp sırf bu kurabiyelerden almak için gelenler vardı. Ayvalık'ın kendine has bir sürü lezzeti arasından sıyrılıp öne çıkıyordu Güler Tatlıhanesi'nin ürettiği tatlı ve kurabiyeler... 

Kurduğu tatlıhaneyi uzun yıllar bizzat işlettiğini, daha sonra yaşlanınca yanında yetiştirdiği ve tecrübeleriyle desteklediği çıraklarına devrettiğini anlattı. ''Yüzünüzü kara çıkarmadıkları aşikâr'' dedim, ''çok şükür çıkarmadılar, zaten onlara güvenim tamdı, öyle olmasaydı bunca senenin emeğini elimle teslim etmezdim'' diye cevapladı. ''Ama halen buralardasınız'' dedim, ''ayak alışkanlığı'' dedi, ''ayaklarım beni hep dükkâna getiriyor. Gelmişken de ufak-tefek işleri hallediyorum işte böyle...'' Ardından bana zarifçe çay ikram etme teklifinde bulundu, teşekkür ederek inşallah daha sonra bu teklifine icabet edebileceğimi belirttim. ''Hmm, demek kilisenin orada evin ha, iyi, yakınmış, sık sık gelirsin artık, sohbet ederiz'' dedi. ''Tabii gelirim, bana Ayvalık'ın eski günlerini anlatırsınız, sizden dinlemek isterim'' dedim. Eliyle ''o-hooo, bende anlatacak hikâye çoook, sen yeter ki iste'' der gibi işaret yaptı, karşılıklı gülümsedik. Sonra ona veda ettim, Ayvalık'a limonata kıvamında hoş ve de mayhoş bir akşam inmekteydi. Arkamdan seslendi: ''Çaya gel muhakkak, hem kurabiye de yersin, bak ben hep buralardayım'' :) Dönüp el salladım ona, içimden ''inşallah hep buralarda olun'' dileği geçerken. Bazı hoşlukların tekrarı olmuyor çünkü, kimine göre vakit çoktan geçmiş oluyor, kimine göre ise erken...

Yaşam tarzıma dokunma zira çok incedir, kırılır...

Geçen gün çok sevgili bir arkadaşımla bu merkezde konuştuktan sonra düşündüm de; evet, ben ''özgürlükçü'' biri değilim. Çok otoriter ve mükemmeliyetçi bir baba figürü tarafından askeri disiplin içinde yetiştirilmiş olmanın bu durumdaki tesirini artık elli yaşıma merdiven dayamışken tartışmanın belki alemi yoktur, yâhût belki de vardır, bilemem. Bildiğim ve şimdiye kadarki tecrübelerimden süzdüğüm sadece şudur; insanlığın içinde bulunduğu mevcut şuur ve tekâmül seviyesinde, herkesi kendi kafasına göre sınırsız bir özgürlük alanı içinde serbest bırakmak demek zaten pek de cenneti andırmayan bu zavallı gezegeni adamakıllı cehenneme çevirmek ve sonunu getirmek demektir! Yani düşünmek dahi istemiyorum bunu, o derece... Mevcut dünya düzeni ve insanlığın şu anki şuur seviyesi böyle bir durumu zaten kaldırmaz, buna hazır olunması için tekâmül basamaklarında daha çoook yükselmiş olmak icap eder. Şimdiki halde herkesi kendi kafasına göre özgür bırakmak bu sebepten düşünülemez, dehşet bir kaos yaratır, insanlık kendi sonunu derhal getirir, hiç oyalanmadan hem de, olabilecek en korkunç şekilde!..

Sadece özgürlük kavramını kendimce yorumlayabilirim,  meselâ neredeyse bir tek def-i hacet deliğimizi kapatabilen süper mini şortlarla bir şehrin sokaklarında tra-la-la şeklinde dolaşmayı ''özgürlük'' ve ''serbest yaşam tarzı''na dahil ediyorsak, gözlerimizden başka hiçbir uzvumuzun açıkta olmadığı bir kıyafet içinde olmayı da aynı kavramlara dahil edebilmemiz gerekir. Birini makbûl kılıp, diğerine tükürecek ve nefret kusacaksak (hangisi olduğu burada zerre önem taşımıyor) o vakit bir şeyleri ters anlamışız, bir şeyler eksik ya da tökezlemekte demektir. Birilerine nihayetsiz özgürlük, birilerine ''ötekilik''le bu işler yürümez. Halen başaramıyoruz, kendimiz için istediğimiz ve gayet tabii haklar olarak gördüğümüz kimi şeyleri, bize benzemeyen, bizim gibi yaşamayan, giyinmeyen, düşünmeyen insanlardan esirgememekten halen çok uzağız. Bu nedenle tam bir özgürlük bize göre değil, cılkını çıkartırız, mahvederiz, batırırız. Bu nedenle ne yazık ki halen ''polis'' olmak zorunda hayatlarımızda (yanlış anlaşılmasın, polislerle en ufak bir sorunum olmadığı gibi çeşitli konularda ortak çalışmalar yürüten biriyim, bu mesleğin mensuplarına yönelik A.C.A.B şeklinde yabancı kökenli bir hakareti duvarlara ya da çöp kutuları üzerine sprey boyayla yazarken yakalandığında derhal yalakalık moduna geçen sivilceli ergenlere de çok gülerim lâf aramızda, demek bütün polisler veled-i zina ha?:) Hâlbûki her meslekte ne kadar çürük-çarık olma ihtimâli varsa, polislikte de durum farklı değil, can havli ile polis beklemek mecburiyeti hasıl olduğunda da A.C.A.B deyiverin hele be kuzularım, o zaman göreyim asıl ben sizi!) ve dahi askeri+politik sistemlere de mecburuz. Yönetilmeye muhtacız. Savunmaya, korunmaya, sınırların hatırlatılmasına... Çünkü hepi-topu on dairelik dandik bir apartman içinde dahi kavgasız-gürültüsüz, sessiz-sedasız, birbirine hürmet göstererek ve kendi kendini yöneterek yaşamayı beceremediğimizden halen ''apartman yöneticiliği'' zırvaları var hayatlarımızda ve ehline mâlûmdur, dünyanın en dangalakça kavgaları yapılır o apartman toplantılarında! Ve ben mevcut şuur hali içinde, herkesin sonuna kadar özgür olduğu on dairelik bir apartmanda yaşamayı zinhar istemem, Allah saklasın, meraklısı önden buyursun alsın lûtfen!..

Kendi kafasına uymayanı, kendi gibi olmayanı ittirmek-kaktırmak, alanının dışına çıkarmak hâttâ iyice abartıp ortak yaşama alanından kovmak da gene tekâmül basamaklarıyla boğuşan tipik insan davranışı, bu mantıkla yaşayan kişiler kaldırımda kendi halinde yürüyen bir böceğe dahi hoşgörü göstermekten acizler zaten, hemen, derhal, kendisine zarar verip vermeme olasılığı üzerinde birkaç saniye bile düşünmeden üzerine basıp yok ediyorlar, öyle bir kabûlsüzlük türü bu... Daha genişletilmiş versiyonlarını varın siz düşünün. Demokratlıkla özgürlük mantıken elele yürümesi gereken iki yakın arkadaş, ''yaşam tarzı'' denen ve binlerce farklı ifadesi bulunan o şeye hürmet ise zaten bir seçim değil bana göre, sosyal bir varlık olmanın temel gerekliliği ama? Olmuyorsa, olamıyorsa tam bir özgürlükten bahsetmek gayet zamansız ve abestir, buna kimse henüz hazır değildir. Ve evet; mevcut şartlar altında ben ''özgürlükçü'' biri değilim. Başkalarının özgürlük dayatmalarının benim kişisel alanıma taşmasını ve nefes payımı daraltmasını da istemiyorum kardeşim, o kadar... (Ve bu yazıyı okuyup bitiren, çok daha derin bir mânâya varmak adına bu yazıyı da okusa kendine büyük iyilik eder gibime geliyor...)

Ben her yerdeyim...

Baştan söyleyeyim; bir "Bulut Atlası", "Avatar" ya da "Pi'nin Yaşamı" değil, o performansları beklemeyin. Luc Besson sevenleri sinema salonlarına çekecektir, hikaye durağan ve tıkanan cinsten değil, her zamanki fantastik sinema dili yerli yerinde Besson'un ama aksayan taraflar çok. Ünlü yönetmen Paris'e torpilini geçmiş gene, en heyecanlı aksiyon sahneleri Paris fonunda akıyor perdede. Filmin ana karakteri Lucy'nin hangi akla hizmeten, neden Taipei'de (Taiwan) bulunduğunu anlayabilmek müşkül? Scarlett Johansson'un oyunculuğunu fazla sevmem, gene de idare etmiş filmi. Çünkü bu gibi bir rol biraz soğukluk ve ifadesizliği zaten gerektiriyor, bu da Scarlett'de olağan şekilde bulunuyor bence. Detayları severim, Taiwan'da niçin bulunduğunu anlayamadığımız Lucy'nin biraz bakımsız, derbeder halini sezdirmek için ojesi kısmen dökük tırnaklar ve özensiz makyaj iyiydi. Morgan Freeman şaşırtmıyordu, her zamanki hali ve rolündeydi, biraz daha yaşlanmış olarak tabii...

İnsan beyninin kaçta kaçının kullanılabilmekte olduğu hep merak celbeden bir konu olmuştur. Ben fazla merak etmedim bu konuyu, eğer komple kullanılması icap etseydi zaten öyle olurdu ya da belki zaten komple kullanılıyordur çünkü bu konudaki varsayımların bilimsel dayanağının bulunmadığını filmin yönetmenliği yanında senaristi de olan Besson kendisi ifade ediyor. Bir varsayım üzerinden yürüyoruz yani ama bu hep ilgi çekmiş ve çekecek olan bir varsayım. Zekâya göndermeler elbette var ve bu şaşırtıcı değil, konumuz beyin ve kapasitesi çünkü. Filme zaman zaman eklenen belgesel anlatımları ben sevdim, sevmemiş olanlar da olabilir, bilemem... 

Tabii bu nevi bir filmi sosyolog, klinik psikolog, hipnoz, NLP ve kuantum touch uzmanı, profesyonel yaşam koçu ve daha pek çok farklı konunun eğitmeni sevgili Sevgi Alis Yıldırım'la beraber izlemek (ki; kendisi bir de benimle izlemek istediği için ikinci defa aynı filme geldi sağolsun) apayrı bir mevzu, beyin fırtınalarını daha leziz kılan bir şey:) Kendisi henüz film başlamadan evvelki reklamları dahi farklı bir bakış ve uzmanlık açısıyla değerlendirdi, perdeden akıp geçen hoş ama tamamen bomboş yiyecek ve içecek reklamlarında subliminal (bilinçaltı) kodlama/yönlendirmeler bulunduğunu belirtti ve "penis" gizli algısını kullanan bu reklamlardaki ürünlerin hiçbir besleyiciliği ya da faydası bulunmadığı, hatta tam tersi çoğunun zararlı olduğunun bilinmesine rağmen çok satılacağını ifade etti. Bütünüyle haklıydı. Uzun süreli tüketimleri sonucunda obezite başta olmak üzere bir sürü rahatsızlığa sebep olabilecek bu "boş kalorili" türlü zımbırtının film öncesi dakikalarca reklamının yapılması elbette boşuna değildi...

Hafıza ne kadar geriye gidebilir? Normal zekalı bir insan en fazla nereye kadar derinleşebilir kişisel tarihinde? Bu da ayrı bir konu. Ben 1967 senesinin Temmuz ayında dünyaya gelen kardeşimi hastanede, annemin kucağında ilk defa gördüğüm anı hatırlıyorum mesela, yalnızca onu değil, o sırada Aydın'da oturmakta olduğumuz evin detaylarını, annem hastaneye doğuma gitmiş olduğu için babamın bana sahanda yumurta yaptığını falan da hatırlıyorum. Sevgi henüz iki yaşında olan bir çocuğun bu detayları hatırlamasının olağan olmadığını belirtiyor ama konumuz bu değil:) Filmde Lucy'ye çok önceki yaşanmışları hatırlatan, daha doğrusu hafızasını tetikleyen şey aslında bir sentetik uyuşturucu. Bunu fazla açarsam filmi henüz izlememiş olanlar için tadını kaçırabilirim, sadece bedenindeki tesiri giderek çoğalan bu maddenin Lucy'nin beynini kullanma kapasitesini artırması ve filmin temposunun da buna koşut olarak artmasının izleme keyfini çoğalttığını söyleyebilirim. O kadarında sakınca yok yani...

Filmin tökezlediği çok yer var. Ama bunun bir fantastik bilim-kurgu olduğunu hatırladığınızda o kadar batmıyor çünkü bu tarz filmlerde uçuş serbesttir, malum. Güzel cümleler avlanıyor dikkatle izlendiğinde, bunlardan biri şuydu ve Morgan Freeman'ın canlandırdığı bilim adamı tarafından söyleniyordu: "İnsan varolmakla ilgili değil, sahip olmakla ilgili..." Sahip olma hastalığı içinde debelenen insanlığın dramına iyi vurgu bu, evet. Lucy'nin beyin kapasitesi arttıkça filmin temposu da artıyor demiştim, görsel zenginliği de buna eklemeliyim. Bu nedenle filmin ikinci yarısı daha lezzetli ve heyecan verici. Ayrıca; hem Sevgi, hem de ben Besson'un bu filmde herhangi bir din üzerinden yaratıcı vurgusu yapmayışını sevdik. Daha ziyade "universe/evren" olgusunun bütünsel olarak altı çiziliyordu filmde. Dünya üzerindeki yaşam formları çok farklı olsa da, kaynağın tek, aynı ve bir olduğu sıkça işaret ediliyordu ki; biz yanyana oturan iki "Birlik Bilinci" eğitimcisi olarak bu tarzı takdir ettik elbette. Zaman üzerine güzel düşünmeler de var filmde. Beni heyecanlandıran bir başka detay; yönetmenin büyük sanatçı Michelangelo'nun Vatikan'da bulunan çok ünlü başyapıtı "Sistin Şapeli"ndeki insanın parmağı ile Tanrı'nın parmağının birbirine dokunuşuna gönderme yaptığı sahne oldu. Bu noktada, halen evimin salonunda, baş köşede asılı duran dev Sistin Şapeli replikasını bana ulaştıran, hayatıma bu çok değerli güzelliği ekleyen "canımın Can'ı"nı sevgiyle hatırlayıp kulaklarını çınlattım❤️Bu eser ve bilhassa bu detay onunla aramızda bir şifre gibidir. Dolayısıyla, filmdeki bu gönderme beni ayrıca cezbetti...

Netice olarak; meraklısına hitap edebilecek bir film Lucy ama beklentileri fazla yüksek tutmamak kaydıyla zira dediğim gibi, saçmalanmış olan bazı kısımları da var. Heyecan dozu yüksek, şiddet durumu da öyle. Besson sonu bana göre iyi bağlamış, Paris'in içinden kıra-döke bir felaket rüzgarı gibi geçilen aksiyon sahnelerinde Lucy'nin yanında bulunan Fransız polisin bir kez öpüştüğü ve hafiften duygusal bağ kurduğu bu çok tuhaf kadının nereye kaybolduğunu merak ettiği sahnede cevap cep telefonu ekranında mesaj olarak beliriyor: "I am in everywhere/Ben her yerdeyim..."

Ruh sonsuz, madde hakikaten çok zavallı ve çok sınırlı kalıyor onun yanında. Ölüm ise dönüşümün ana koşulu zaten, oradan geçmeden tekâmüle varılamıyor. Buna göre düşünün hayatı ve bu çok gelip geçici dünya illüzyonuna fazla yapışmayın derim. Lucy'yi izleyecek olanlara iyi seyirler dilerim...

Ekmek için?..

Seneler evvel, şimdi emekli olan yönetmen arkadaşım sevgili Adnan Sait Tabakçı ve beraberimizdeki çekim ekibi ile birlikte, kendisi ile TRT İzmir Televizyonu adına bir röportaj yapmak için kalkıp gitmiştik İstanbul'a. Yıldız Sarayı'nda yapmıştık çekimleri. O sırada IRCICA genel sekreterliği görevini yürütüyordu. Gayet beyefendi, nezaket sahibi, konusuna hakim, belagati kuvvetli, başarılı bir akademisyendi karşımdaki, kendisinden o vakte kadar bilmediğim bir dolu şey öğrenmiştim, çok akıcı, dopdolu bir röportaj gerçekleştirmiştik. Zannediyorum o zamanlar ne onun, ne de benim aklımıza gelirdi seneler sonra bilhassa İslam dünyasının yakından tanıdığı bu başarılı profesörün isminin Türkiye'nin gündemine cumhurbaşkanı adayı olarak oturacağı ama hayat böyle sürprizlerle doluydu işte...

Başta beğenmediler onu, burun kıvıranlar, kendince aşağılayıp küçümseyenler çok oldu. Arap dediler, Türklükle alakası dahi yok dediler, dinci-gerici dediler, ne idüğü belirsiz hasbelkader bir profesör dediler, dediler de dediler. Gerçi tanıdıkça baştan esirgediği itibarı kendisine iade edenler de olmadı değil, "karısının başı açıkmış yahu" veya "adam bayağı başarılara imza atmış meğer, biz de şey sandıydık..." gibilerinden. En çok da adı tartışma konusu oldu, çoğu kişinin dili dönmedi, burun kıvırıcılar tayfası bunu da alay konusu etti uzun müddet. Beni ise en çok CHP isimli demode partinin kendisini "Türkiye'nin gururu" olarak lanse etmesi gülümsetmişti:) O zamana kadar yaptığı çalışmalardan ve kendisinden bihaber insanlara Ekmeleddin Hoca'yı sanki yeni bir keşifmiş gibi bir gurur vesilesi olarak sunmak zaten ancak bu nevi bir partiye yakışırdı, yaptılar. Çünkü bu memleketin çoğunluk insanı yılların oyuncusu/sanatçısı merhum Tuncel Kurtiz'i de ancak Ezel adlı dizide "Ramiz Dayı" olduğu zaman tanımış ve ancak popüler kültürün bir parçası olduğunda meşhur ederek başarısına onay vermişti. Halbuki; bu popülerlik Tuncel Kurtiz'in umurunda bile değildi aslında... Değerli Ekmeleddin İhsanoğlu için de benzer bir çarkın işlemekte olduğunu düşünmüştüm, yanılmadığımı gördüm. Bunca sene yaptığı başarılı çalışmaları bırakın bir tarafa, adını dahi bilen yoktu ama? Her neyse, zaten artık konuşmak, tartışmak boşuna. CHP denen demode parti isim öğütmeyi iyi bilir, Prof.Dr.Ekmeleddin İhsanoğlu da bunun son örneğidir. Kendisine Yıldız Sarayı'nda yaptığım o röportajdan bu yana hürmet beslerim, takdir ederim, çalışmalarını takip ederim ancak elbette 12.cumhurbaşkanı seçilemeyeceğini en başından biliyordum, bence kendisi de biliyordu bunu...

Bu seçimin bana göre en dikkat çeken ismi, yıldızını olağanın çok üstünde yükseltmiş olan Demirtaş'tır. Hem kampanya sürecindeki söylemleri, hem de aldığı oyla çok önemli bir algının giderek büyümekte olduğunu, hatta belki solun yeni adresini işaret etmiştir. Aleni Kürt düşmanlığı ve her nevi ötekileştirmenin karşısında farklı tarzı-tutumu ile yükselişi devam edecektir ve elbette etmelidir. Ki; zaten siyaset de külli bir "algı yönetimi" değil midir? Değerli Ekmeleddin Hoca ise CHP'nin aksi yöndeki olanca gayretine rağmen (!) değerinden bir şey kaybetmiş değildir bana göre, bu zorlu ve netameli işlerin onun gibi ilim adamlarına uygun olmadığını anlamış olarak, kendi bilgi+ilgi alanlarına yeni ve faydalı tohumlar "ekmek için" kısa süre içinde asli çalışmalarına geri dönecektir zannediyorum, çünkü herkesin arenası kendine göredir. En azından Türkiye'nin tamamı olmasa bile hiç azımsanmayacak bir kısmı "Ekmeleddin" ismini doğru telafuz etmeyi öğrenmiştir ve bu da bir şeydir, hiç yoktan iyidir. Zaman görmemiz gereken her ne varsa, iyi ya da kötü, zaten gösterecektir, telaşa, paniğe, öfkeye, türlü bahaneye falan hacet yoktur yani. Söylenmesi gereken gayet kısa ve nettir: "Hayırlısı OLsun..." O kadar.

Kan bağı...

Burnumun dibine geldi ama ben gidemedim ona düne kadar, onun da, benim de çok işimiz vardı ve bu bahane her zaman tutardı, mâlum... Geçtiğimiz Cuma, öğle yemeğinde buluştuğum yakın bir arkadaşımla muhabbetimiz sırasında, konu onunla âlâkalı olunca telefonumu elime alıp aradım hemen ama ''muhtemelen açmaz'' diyordum ararken arkadaşıma, ''hep çok meşgûldür o zira...'' Bir defa çaldı ve şak diye açıldı telefon, daha ben sözümü bitirmeden??? ''Sen beni yalancı çıkarmak için mi yaratıldın, ilk çalışta açtığın görülmüş şey midir yani senin?!'' dedim ona sitemle, ''şimdi görüldü işte'' diye cevap verdi gülerek, ardından ''n'aber Türkiye'nin en güzel sesli kadını?'' diye ekledi, ''ister inan, ister inanma, daha bu sabah düşündüm seni, hatırlıyor musun hani o küçük balıkçı lokantasında yemek yemeğe gittiğimiz kış akşamını, senin araba kaza yapmıştı da yürüyerek gitmiştik, o ne güzel, ne benzersiz bir geceydi, Ali'nin geç vakit bağlamayı çıkarıp çaldığı, hep beraber söylediğimiz o türküler neydi yaa öyle, öf ülen öfff!...'' ''Hatırlamaz olur muyum yâhû, amma maceralı bir hikâyeydi, uzun müddet boyun ağrısı çekmiştim ben sonradan'' diyerek gülümsedim. Kısa bir konuşmadan sonra ''yarın saat 13.00 gibi Bostanlı'dayım, mutlaka çık gel...'' dedi, ''tamam, yarın görüşürüz o halde'' dedim, kapattık...

Evimden çıkıp yürüyerek gidebileceğim bir mesafedeydi yeni çalışma yeri. Lâkin hava kavuruyordu insanı, gene de yürüdüm. Plâkasıyla onun adını-soyadını değil, doğduğu şehrin plâka numarasını işaret eden o çok sevdiği siyah otomobilini kapıya park etmişti. Yukarı çıktığımda artık ter paçamdan damlıyordu, asistanı bana banyoyu gösterdi, direkt oraya attım kendimi, elimi-yüzümü, kollarımı, boynumu yıkadım, bir nevi yarım duş! Çıktım, hayret, bekleme odasında bu defa fazla kimse yoktu. Klima son ayarda çalışıyordu ve içerisi derin dondurucu kıvamındaydı! Kendime klimanın kapsama alanı dışında, kenar-köşe bir yer bulup oturdum, sırtımda onca terle donmamak için iyice kenarda bir yere büzüldüm. Bu arada kapı birkaç defa çaldı ve mütemadiyen randevulu insanlar geldi ama hiçbirinin içerideki aşırı serin klimatize havadan şikayetçi olduğu falan yoktu, zannediyorum oradaki tek klimasevmez kişi bendim!..

Onu her zaman uzun beklemişimdir, herkes bekler. Dolayısı ile giderken her zaman okumakta olduğum kitabı da alırım yanıma, öyle bekleme odası dergileri kesmez çünkü beni. Kitabımı çıkarıp okumaya daldım. Neden sonra gözlüğümü geriye doğru itip burnumu sıkan bir elle koptum kitaptan, burnumun sağına-soluna dokunup yoklayarak kendi fıtratınca selâmlıyordu beni deli:) ''Kalk hadi, yürü, kahvemizi içelim'' dedi, biz onunla hep kahve içip sohbet ettiğimizden gene aynı doğallık içinde söyledi bunu, ben de ona ''yahu ben artık eskisi gibi kahve içemiyorum, intoleransım varmış, bla bla bla...'' demedim, nadiren kullandığım kahve içme hakkımı bu defa onunla paylaşmak üzere ardına düştüm. Aklına bir şey gelmiş gibi ansızın döndü, kollarını kocaman açıp sarıldı bana, sıktı, sıktı, kaburgalarım birbirine geçti neredeyse, ''dur yaa'' dedim nefesim kesilmiş şekilde, ''protezlerimi bozacaksın şimdi!..'' Kahkahayla güldü, ''onları bozabilecek biri çıkarsa önce bana haber ver, sana uçak falan çarpmazsa hiçbir şey olmaz kızım onlara, merak etme'' dedi:) E tabii o öyle diyorsa öyleydi. Sade döşenmiş odasına geçtik, az sonra ortalığı kahvenin davetkâr kokusu doldurdu. Biz çoktan sohbet etmeye başlamıştık elbette, bu hep bayıldığımız şey olmuştur, zamandan ve durumdan bağımsız bir konuşma, telaşlı bir anlatma-aktarma hali... Yoga, politika, sinema, insanlarımız, hayatlarımız, ne çok şeyden bahsettik gene, hey Allah'ım! Yeni ofisi için Hindistan'dan gelen altın rengi bir minik Buddha heykelciği vardı çantamda, çıkarıp masasına koydum o arada. ''Ne bu şimdi gene?'' dedi, ''hediyen'' dedim, ''sana bol para, şans ve bereket getirsin...'' ''Huzurdan başka bir şey istemiyorum ben, huzur getirsin'' dedi, ''ona söyle'' diye heykelciği işaret ettim, gülüştük. Sonra beyaz oda, sonuçların değerlendirildiği yer. Ona danışmam gereken bir hususu artı ve eksileriyle ölçüp biçme halleri. Muayene; ciddiyet ve resmiyetin alanı yani. Bundandır muayene sürecinde en yakın, en samimi dostlarına dahi (siz) diyerek hitap etmesi, prensip meselesi...

Sonra ''artık gitmeliyim'' dedim, ''seansım var akşama...'' Bu arada bekleme odası da yeni gelenlerle dolmuştu zaten. Birlikte kalktık. ''Sana söylediğim o filmi derhal bul ve izle'' dedi bana koridorda yürürken, ''tam senlik o film, bayılacaksın...'' ''Tamam'' dedim, ''izleyeceğim elbette...'' ''Oğlanı İspanya ya da Hollanda'ya gönder okumaya'' dedim ona, ''İngiltere, Fransa falan ona uymaz...'' ''İspanya'ya göndereceğim büyük ihtimâlle'' dedi, ''bana bak, seninki gibi bir ev işini de unutma sakın, bana bütün bilgileri, fotoğrafları falan yolla hemen, komşu olacağım sana kızıııım:)'' Zira bahsettiğimde çok heyecanlanmış, ''ben de isterim, bana da aynından bul, hemen bul, çabuk bul!'' diye tutturmuştu. ''Tamam yâhû'' dedim, ''eve gidince yollayacağım istediklerini hemen, söz...'' Beni geçirmek üzere geldiği kapının ağzında durdu, kollarını kocaman açıp tekrar sarıldı bana, sıktı, sıktı, ''benden uzakta olma, enerjin etrafımda, buralarda olsun hep...'' dedi. Hiçbir hesap-kitap olmaksızın, sadece olduğumuz halde ve olduğumuz andaydık. Bu yalın ve hesapsız sevgi hali o kadar iyi geliyordu ki, ne herhangi bir beklenti, ne en ufak bir kırgınlık, ne yalan, ne dolan, ne sorgu-sual, ne dostluğumuza ihanet, ne de kıskançlık hançeri vardı aramızda, saf ve kendiliğinden bir ''oluş hali''nden başka hiçbir şeyin olmadığı o akışta birbirimize sarılmış şekilde bir müddet öyle kaldık. Sonra açmak için kapının koluna uzanan elindeki parmaklara baktım, vaktiyle iman tahtamın üzerini boydan boya kesmiş, göğsümü açmış ve benim kanımla boyanmış o elin parmaklarına. Bu adam benim en savunmasız, en kanlı, en korkunç, en makyajsız, en çirkin, en çıplak, en zavallı, en şuursuz ve herhalde en zor hallerimin birinci derece tanığıydı, benim belleğimde kayıtlı olmayan narkoz zamanlarını ve ameliyathanelerdeki o uzuuuun saatleri o bilmekteydi. Neşteri cildime ilk dokundurduğunda, çok belirgin olmayan ince kırmızı bir çizgiyle başlayan ve daha sonra çoğalan kanla ıslanarak genişleyen o uzun kesikleri açan, kaburga kemiklerimi tanıyan, dokularımı, önceden kesilip biçilmiş kaslarımı bilen, içimi gören, sonra açtığı o uzun kesikleri ince ince, tek tek dikip kapatan, onaran, kaybettiklerimi yeniden yapan... Bir nevi sanatçı, varoluşu yeniden yorumlayan... Onunla aramdaki bağ, bu sebepten başkalarıyla olamayacak kadar bir mahremiyet ve hususiyet taşımaktaydı ya zaten. ''Kan bağı'' vardı onunla benim aramda, benim kanımla imzalanıp mühürlenmiş, sadece ikimizin bildiği bir kadim sözleşmenin gizli şehadeti ya da...

Dönüp el salladım ona asansöre doğru ilerlerken, ardımdan ''filmi izlemeyi unutma haa...'' diye sesleniyordu hâlâ:)